از گوشه ی یک نشیمن بهاری| from the corner of a springtime living room
نشیمن پر از پنجره بود و هوای بیرون آفتابی. نور خورشید از همه‌جا سرازیر می‌شد داخل اتاق؛ نرم و ملایم. پرده‌های حصیری نازکی که تا نیمه پایین کشیده شده بودن، مثل حایلی ظریف، تندی آفتاب رو می‌گرفتن. آخرای بهار بود؛ سبزی درخت‌های باغ از همه‌جای اتاق پیدا بود، انگار کسی باغ رو مثل تابلویی زنده روی دیوار نقاشی کرده بود.
دیوارها رنگ زردِ گرم و عمیقی داشتن. سقف با زرد روشنی رنگ شده بود با نشانه‌هایی از رنگ سبزی؛ شبیه به گندم‌زارهای دشت‌های بی‌انتها. اگر دقیق‌تر نگاه می‌کردی، گرمای زرد و لطافت سبز همه‌جا بود و آرام همه‌چیز رو به هم وصل می‌کرد.
وسط اتاق، پشت به پنجره، مبل سه‌نفره‌ای قدیمی با پارچه‌ای از جنس چینتزهای گل‌دار بود؛ پارچهٔ کرم‌رنگ مبل، پر بود از گل‌های درشت سبز و آجری. انگار که مبل، قصهٔ باغ و بهار رو تعریف می‌کرد. ترکیب دل‌انگیز رنگ‌ها، روی کوسن‌های نرم و زهواردررفتهٔ مبل هم تکرار شده بود؛ کوسن‌هایی که انگار گذاشته شده بودن برای دراز کشیدن، فکر کردن یا کتاب خواندن.
دور و بر اتاق، پارچه‌های مختلفی دیده می‌شد: کنار مبل گل‌دار، میز گردی بود با پایه‌های بلند، که روی آن رومیزی چهارخانه ای پهن شده بود، به رنگ سبز و سفید. روبه‌روی مبل سه‌نفره، مبل تک‌نفره‌ای قدیمی نشسته بود با بالشت‌های پفی و پارچه‌ای سفید با راه‌راه‌هایی از رنگ سیاه.
میز چوبی بین دو مبل، پهن بود، با پایه‌هایی نازک و پر از کنده‌کاری‌های ظریف. میز پر بود از کتاب و دفترچه‌هایی که انگار دست‌به‌دست گشته بودن و حالا با کلی قصهٔ ناگفته توی این اتاق جمع شده بودن.
اگر سرت رو بالا می‌گرفتی، سقف بلند اتاق رو می‌دیدی با تیرهای باریک فلزی؛ رنگِ زرد سقف، روشن تر و براق‌تر از دیوارها بود و با لطافت، نور خورشید رو بازتاب می‌داد. درست بالای میز چوبی وسط اتاق، لوستر بزرگ برنجی آویزان بود؛ سنگین و قدیمی، اما به طرز عجیبی با ظرافت سقف هماهنگ. انگار که وزنه‌ای سقف رو به اتاق وصل کرده بود.
نشیمن پر بود از اشیایی با قد و اندازه‌های مختلف. مبل‌ها و میزها هم‌سطح نبودن و مثل نت‌های موسیقی بالا و پایین می‌رفتن؛انگار با هم ریتمی دلنشین رو می‌نواختن. از همه بلندتر، چراغی پارچه‌ای بود با بدنه‌ای از جنس چینی سفید، که روی رومیزی چهارخانه قرار گرفته بود. پارچهٔ چراغ کرم بود و پر از گل‌های ریز آجری. چراغ انگار منتظر بود شب از راه بیاد ، کنارش بشینی و از نورش لذت ببری.
قالیچهٔ دست‌باف کف اتاق، شبیه قالی‌های عشایری بود؛ کمی رنگ‌ورو‌رفته، بسیار زیبا و با طرح‌های دل‌انگیز هندسی. قالیچه مثل آغوشی بزرگ کف اتاق پهن شده بود و همهٔ رنگ‌های اتاق رو یک‌جا بغل کرده بود: قهوه‌ای، زرد، سبز و آجری.
همه‌چیز هماهنگ بود: نور و باغ، دیوارهای گرم، مبل‌ها و لوستر قدیمی، قالیچهٔ دست‌باف و جزئیات کوچک. آنجا اتاقی بود برای مدت‌ها نشستن، قهوه خوردن، برای تماشای وزش باد لابه‌لای شاخه‌های باغ، برای قصه گفتن و قصه شنیدن. جایی برای زندگی. جایی برای موندن.
The living room was full of windows, and the day was sunny. Sunlight poured in from every side—soft and gentle. Woven reed shades were drawn halfway down, filtering the glare and turning the light into something tender and pleasing to the eye. It was late spring; the green of the garden trees could be seen from every corner of the room, as if someone had painted the garden like a living canvas across the wall.
The walls glowed in a warm, deep yellow. The ceiling was a paler yellow with traces of green—like the endless fields of wheat. If you looked closer, you’d find that same warmth of yellow and softness of green scattered everywhere, quietly stitching the room together.
In the middle of the room, facing away from the window, stood an old three-seater sofa covered in chintz with big floral prints. The cream fabric was filled with green and terracotta blossoms. The sofa seemed to tell stories of the garden and springtime. The same harmonious mix of colors showed up again on the soft, slightly worn cushions on the sofa—cushions that seemed to be made for stretching out, for thinking, or for reading a book.
Around the room, other fabrics caught the eye: next to the floral sofa, a tall round table was covered with a green-and-white checkered cloth. Across from it sat an old armchair, dressed in white fabric with thin black stripes and puffy pillows. The furniture was arranged in a way that made you want to sit down and stay for hours, talking. In the middle, the wooden coffee table stood with its slender legs and delicate carvings, its surface filled with books and notebooks that seemed to have been passed from hand to hand, now gathered here with untold stories of their own.
If you lifted your head, you’d see the high ceiling with its slim iron beams, all painted a wheat-like yellow. The paint was slightly glossy, catching and reflecting the sunlight. Hanging right above the center table was a large brass chandelier—heavy and old, yet somehow perfectly in harmony with the ceiling’s delicacy. Like an anchor tying the ceiling to the room.
The space was full of objects of different heights. Sofas and tables rose and dipped unevenly, like musical notes weaving a gentle rhythm together. Tallest of all was a white porcelain lamp, standing on the checkered table beside the floral sofa. The lampshade was patterned with tiny brick-red flowers. It seemed to wait for evening, to glow while you sat beside it and enjoyed its light.
The handwoven rug on the floor was tribal, slightly faded, beautiful and with delicate geometric motifs. The rug was generous, spreading out like a wide embrace across the room. It gathered all the colors of the room in one place: brown, yellow, green, and red.
Everything was in harmony: the light and the garden, the warm walls, the old furniture and chandelier, and all the little details. It was a room made for sitting, drinking coffee, for watching the breeze move through the trees, for telling stories and listening to them. A room for living. A room for staying.
