از حمامی زیبا، با ردی از شکوفه‌های بهار | from a lovely bathroom with traces of spring blossoms
روزهای اول پاییز بود. نوری که هنوز رمق تابستان رو داشت، از پنجرهٔ نیمه‌باز می‌تابید روی کاشی‌های سفید وان و هوا رو پر می‌کرد از خنکی صبح. حمام مربعی شکل بود، با سقفی نسبتاً بلند که به دلبازی فضا اضافه می‌کرد. سکوت و آرامش همه‌جا رو گرفته بود؛ جز تکان های آرام درخت همیشه‌بهار پشت پنجره، صدایی به گوش نمی‌رسید.
کف اتاق با سنگی خنک و صیقلی به رنگ کرم پوشیده شده بود و نوری که از پنجره می‌آمد را به زیبایی بازتاب می‌داد. دیوارها اما گرمایی نرم داشتن: از زمین تا نیمه، با تخته‌های باریک چوبی پوشیده بودن به رنگ شیری. نیمهٔ بالای دیوار اما با کاغذدیواری صورتیِ ملایم پوشیده شده بود، پر از گلبرگ‌های سفید. انگار که بهار ردپای خودش رو روی دیوارها جا گذاشته بود.
روی دیوارهای پوشیده از کاغذدیواری، قاب‌های بزرگ چوبی ردیف بودن. هر قاب تصویرسازی قدیمی از گیاهی رو نشون می‌داد—ریشه، ساقه، برگ—و همه با هم قصهٔ سبزی و تنوع طبیعت رو جلوی چشم می‌آوردن.
بخار آرام از سطح آب وان بلند می‌شد، کمی می‌چرخید و بی‌صدا ناپدید می‌شد. روی کاشی‌های سفید کنار وان، یک گلدان سفالی نشسته بود، پر از برگ‌های سبز و براق؛ برگ‌های سرحال از همه طرف پخش شده بودن، مثل دختری که موهاشو روی شونه‌هاش رها کرده باشه.
کنار وان، صندلی چوبی ظریفی بود. قدیمی، آرام، پشت به پنجره. روی دسته‌اش حوله‌ای صورتی انداخته بودن. صندلی انگار منتظر کسی بود که بیاد و روش بشینه، کتابی باز کنه، فکری بکنه یا حتی لباس‌هاشو موقع حمام کردن روش بذاره. صندلی اون‌جا بود تا راحتی را فراهم کند.
رنگ صورتیِ لطیف همه‌جای اتاق بود؛ روی حولهٔ روی صندلی، روی پردهٔ رومی بالای پنجره، حتی روی فرش. فرش دست‌باف کف حمام پر بود از نقش‌های هندسی و رنگ‌های صورتی، سبز، آبی و آجری. هم پر از انرژی بود، هم پر از آرامش؛ فرش انگار همهٔ قصهٔ حمام رو توی خودش نگه داشته بود.
این حمام فقط جایی برای شست‌وشو نبود. بخشی از تجربهٔ خانه بود؛ اتاقی برای فرو رفتن در لطافت آب، برای نگاه کردن، برای زندگی کردن. جایی برای بودن.
It was early autumn. The light, still carrying a trace of summer’s warmth, poured in through the half-open window and fell across the white tiles of the tub, filling the air with a cool morning freshness. The room was square, with a ceiling just high enough to give it a sense of generosity. Silence settled everywhere, broken only by the gentle movement of the evergreen tree outside the window.
The flooring was smooth, cool stone in a creamy shade, beautifully reflecting the natural light pouring in. The walls carried a softer warmth: paneled halfway up with slim vertical wooden boards, painted in a milky off-white tone. Above that, the walls were covered with wallpaper in a warm pale pink, scattered with white petals, as though spring had left its trace behind.
Steam rose quietly from the water in the tub, twisting a little before disappearing without a sound. On the ledge beside the tub sat a clay pot, its glossy green leaves spreading out in every direction as if the plant had tossed its hair loosely across its shoulders.
The wallpapered walls were decorated with large wooden frames, each holding an old botanical print—roots, stems, leaves—bringing the variety and freshness of nature directly into view.
Next to the tub stood a slender wooden chair, old but graceful, its back turned to the window. A pale pink towel was draped over its arm. The chair seemed to be waiting, as though expecting someone to sit, to open a book, to pause for thought—or simply to leave their clothes there while they bathed.
That same soft pink appeared throughout the room: in the towel on the chair, in the Roman blind gathered above the window, even in the rug. The handwoven rug on the floor, patterned in simple geometric motifs of pink, green, blue, and terracotta, carried both energy and calm, telling the entire story of the room in its weave.
This bathroom was more than a place for washing. It was part of the life of the house: a room for immersing yourself in the softness of water, for looking, for pausing, for living. A room simply for being.
